انکار اقرار در امور کیفری
با سلام
شخصی حقوقی (مدیر شرکت) از دادستان شهر می خواهد تا کسانی که در فضای مجازی علیه شرکت ایشان اقدام به انتشار مطالبی نموده بودند را شناسایی و مجازات نماید (به جرم نشر اکاذیب). نتایج اولیه پلیس فتا نشان داد که بنده در این عمل ارتکابی نقش داشته ام. به اصرار و تقاضای سایر متهمین که هم اکنون نیز پیامک تلگرامی آنها در همان موقع موجود است که از بنده خواهش و التماس کرده اند که مردانگی کنم و نامی از ایشان نیاورم نیز موجود است. بنده نیز پذیرفتم و در پلیس فتا و پس از آن دادسرا اقرار کردم که عمل ارتکابی را خود به تنهایی انجام داده ام که در همان موقع نیز موقعیت جغرافیایی محل خدمت بنده به شهرستانی دوردست از محل زندگیم جابجا شد. پس از یک هفته متوجه خیانت دوستانم (سایر متهمین که همکار بنده در یک شرکت دولتی هستند) شدم. بنابراین به حراست و امور محرمانه شرکت رفتم و گزارشی نوشتم و تحویل حراست دادم که در عمل ارتکابی چند نفر دیگر نیز نقش اساسی داشته اند. این موجب شد تا یکی از متهمین علیه بنده شکایت مبنی بر نشر اکاذیب نماید.
در شکایت دوم علیه بنده یکی از متهمین دیگر نیز به نفع شاکی شهادت علیه بنده دادند. سرانجام پرونده اول مبنی بر جرم نبودن رفتار ارتکابی منع تعقیب شد. بازپرس پرونده دوم بر اساس شهادت متهم پرونده اول علیه بنده و همچنین اقرار به انجام رفتار ارتکابی که در پرونده اول گفته بودم کیفر خواستی مبنی بر نشر اکاذیب علیه بنده صادر نمودند.
در جلسه رسیدگی وکیل شاکی به اقرار بنده در پرونده اول استناد کرد و در دفاعیات خود نوشت که چون در پرونده اول اقرار کرده ام که خودم عمل ارتکابی را انجام داده ام بنابراین علیه موکلشان گزارش خلاف واقع و نشر اکاذیب کرده ام.
اما من پیامک تلگرامی را که تمامی متهمین به من داده بودند و از من خواسته بودند که مردانگی کنم و آنها را لو ندهم و ... را بستناد کردم. علاوه بر این در لایحه دفاعی که تقدیم دادگاه نمودم چنین از خود دفاع کردم:
1- با توجه به اینکه پرونده اول منع تعقیب مبنی بر جرم نبودن رفتار ارتکابی متهمین بوده است به تبع اولی ضرری به شاکی وارد نگرده ام.
2- انکار اقرار در امور کیفری حداقل یک بار مسموع است در صورتی که قرائنی وجود داشته باشد و من در این راستا به متن رد و بدل شده تلگرام کردم که سایر متهمین اعتراف به شراکت در عمل ارتکابی کرده اند و در حالتی ملتمسانه نیز از من خواسته بودند که نامی از ایشان نیاورم و در یک کلام من را در رودربایستی انداخته بودند.
3- با توجه به اینکه من گزارش را فقط تحویل حراست و امور محرمانه شرکت که مرجعی ذیصلاح است داده ام و طبق ماده 13 قانون ارتقاء سلامت اداری که بیان می دارد هر کارمندی تخلفی مشاهده نمود باید به حراست شرکت و یا مرجع ذیصلاحی گزارش دهد بنابراین لغت نشر را نمی توان بر روی اقدام بنده گذاشت چرا که بنده در مقام دفاع از خودم این گزارش را بیان کرده ام و اصلاً گزارش را در عموم انتشار نداده ام.
4- علاوه بر این سایر اوراق دستنویسی که نشان می دهد شاکی نیز در عمل راتکابی نقش داشته است (به خط خود شاکی) نیز پیوست برگ بازجویی نمودم.
خاطر نشان می شود که شاکی نیز تمام مدارک بنده را در دادگاه و نزد قاضی پذیرفته است. و آنه را انکار نکرده است. اما فقط بر روی اقرا اولیه من استناد می کند.
با این اوصاف آیا قاضی رای به برائت بنده می دهد یا کیفر خواست را قبول می کند؟
شخصی حقوقی (مدیر شرکت) از دادستان شهر می خواهد تا کسانی که در فضای مجازی علیه شرکت ایشان اقدام به انتشار مطالبی نموده بودند را شناسایی و مجازات نماید (به جرم نشر اکاذیب). نتایج اولیه پلیس فتا نشان داد که بنده در این عمل ارتکابی نقش داشته ام. به اصرار و تقاضای سایر متهمین که هم اکنون نیز پیامک تلگرامی آنها در همان موقع موجود است که از بنده خواهش و التماس کرده اند که مردانگی کنم و نامی از ایشان نیاورم نیز موجود است. بنده نیز پذیرفتم و در پلیس فتا و پس از آن دادسرا اقرار کردم که عمل ارتکابی را خود به تنهایی انجام داده ام که در همان موقع نیز موقعیت جغرافیایی محل خدمت بنده به شهرستانی دوردست از محل زندگیم جابجا شد. پس از یک هفته متوجه خیانت دوستانم (سایر متهمین که همکار بنده در یک شرکت دولتی هستند) شدم. بنابراین به حراست و امور محرمانه شرکت رفتم و گزارشی نوشتم و تحویل حراست دادم که در عمل ارتکابی چند نفر دیگر نیز نقش اساسی داشته اند. این موجب شد تا یکی از متهمین علیه بنده شکایت مبنی بر نشر اکاذیب نماید.
در شکایت دوم علیه بنده یکی از متهمین دیگر نیز به نفع شاکی شهادت علیه بنده دادند. سرانجام پرونده اول مبنی بر جرم نبودن رفتار ارتکابی منع تعقیب شد. بازپرس پرونده دوم بر اساس شهادت متهم پرونده اول علیه بنده و همچنین اقرار به انجام رفتار ارتکابی که در پرونده اول گفته بودم کیفر خواستی مبنی بر نشر اکاذیب علیه بنده صادر نمودند.
در جلسه رسیدگی وکیل شاکی به اقرار بنده در پرونده اول استناد کرد و در دفاعیات خود نوشت که چون در پرونده اول اقرار کرده ام که خودم عمل ارتکابی را انجام داده ام بنابراین علیه موکلشان گزارش خلاف واقع و نشر اکاذیب کرده ام.
اما من پیامک تلگرامی را که تمامی متهمین به من داده بودند و از من خواسته بودند که مردانگی کنم و آنها را لو ندهم و ... را بستناد کردم. علاوه بر این در لایحه دفاعی که تقدیم دادگاه نمودم چنین از خود دفاع کردم:
1- با توجه به اینکه پرونده اول منع تعقیب مبنی بر جرم نبودن رفتار ارتکابی متهمین بوده است به تبع اولی ضرری به شاکی وارد نگرده ام.
2- انکار اقرار در امور کیفری حداقل یک بار مسموع است در صورتی که قرائنی وجود داشته باشد و من در این راستا به متن رد و بدل شده تلگرام کردم که سایر متهمین اعتراف به شراکت در عمل ارتکابی کرده اند و در حالتی ملتمسانه نیز از من خواسته بودند که نامی از ایشان نیاورم و در یک کلام من را در رودربایستی انداخته بودند.
3- با توجه به اینکه من گزارش را فقط تحویل حراست و امور محرمانه شرکت که مرجعی ذیصلاح است داده ام و طبق ماده 13 قانون ارتقاء سلامت اداری که بیان می دارد هر کارمندی تخلفی مشاهده نمود باید به حراست شرکت و یا مرجع ذیصلاحی گزارش دهد بنابراین لغت نشر را نمی توان بر روی اقدام بنده گذاشت چرا که بنده در مقام دفاع از خودم این گزارش را بیان کرده ام و اصلاً گزارش را در عموم انتشار نداده ام.
4- علاوه بر این سایر اوراق دستنویسی که نشان می دهد شاکی نیز در عمل راتکابی نقش داشته است (به خط خود شاکی) نیز پیوست برگ بازجویی نمودم.
خاطر نشان می شود که شاکی نیز تمام مدارک بنده را در دادگاه و نزد قاضی پذیرفته است. و آنه را انکار نکرده است. اما فقط بر روی اقرا اولیه من استناد می کند.
با این اوصاف آیا قاضی رای به برائت بنده می دهد یا کیفر خواست را قبول می کند؟
وضعیت:
بسته
(پاسخ رایگان)
مهارت:
افشای اسرار
2 پاسخ
3,025 بازدید
تاریخ ثبت:
۱۳۹۶/۰۷/۱۲ ۲۱:۰۳
